Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Το διηγημα του Νικολα



Ο Νικολας ειναι 11 χρονων.
Γεννηθηκε και ζει στο Κιατο
Πριν απο μερικους μηνες
εγραψε το πρωτο του διηγημα!
Μου ζητησε σαν δωρο
γενεθλιων
να το βαλω
εδω στο blog μου.
Και γω σαν καλη νονα
χατηρια δεν χαλαω!!
Με συγκινηση,υπερηφανια
και χαρα
σας το
παρουσιαζω.....






ΔΥΟ ΑΧΩΡΙΣΤΟΙ ΦΙΛΟΙ

Ολη τη νυχτα φυσουσε ενας δαιμονισμενος αερας.
Αναποδογυριζε κουβαδες, με ενα σφυριγμα
που εφτανε στ'αυτια σου και σε ξεκουφανε.
Οι νυχτεριδες να ουρλιαζουν πεινασμενες
στις σπηλιες, οι αυλοπορτες να ανοιγοκλεινουν
γρυλλιζοντας.
Υπηρχε και ενας ανθρωπος μοναχικος,
ο μπαρμπα-Ιωσηφ που ειχε λιγα και καλα.
Οι κουκουβαγιες με ενα φοβιστικο υφος
κοιταζαν και ζηλευαν αυτον τον ανθρωπο.
Ο ηλιος ανετειλε και εδωσε στη φυση αυτο
το μαγικο χρωμα που ειναι σκετο ονειρο.
Απο το ανοιχτο παραθυρο του δωματιου
εμπαινε η ευωδιαστη μυρωδια των λουλουδιων.
Του μπαρμπα-Ιωσηφ του αρεσε αυτη η ευωδια
των λουλουδιων, τον ξεσηκωνε...
Ξυπνουσε και ευχαριστουσε τον Θεο
με ευγνωμοσυνη που ηρθε αλλη μια εργατικη
μερα.
Ανοιγε τις κουρτινεςγια να μπει το κατακιτρινο
φως του ηλιου.
Ντυθηκε με τα καθημερινα του ρουχα
της δουλειας και πηγε στο μπανιο,με μια λαμψη
στο προσωπο να δειχνει οτι κατι καινουριο
θα κανει σημερα...
Τα ματια του ειναι γαλανα , σαν την θαλασσα,
τα μαλλια του ειναι ασπρα σαν ελαχιστο χιονι
να εχει κολλησει στο κεφαλι του.
Ειναι γεροδεμενος, ψηλος και λεπτος
σαν κιπαρισσι.
Με ελαφρια βηματα πηγαινει προς την εξοδο.
Παιρνει το καπελο του και παει για δουλεια
στα αγροκτηματα του και στον τεραστιο
κηπο του με τα διαφορα φυτα.
Οπως καταλαβατε ο μπαρμπα-Ιωσηφ ειναι
ενας γεωργος που δεν ειναι ουτε πολυ φτωχος ,
ουτε πολυ πλουσιος.
Καθως περπατα στα αγροκτηματα του
βλεπει τα γουρουνια του να κυλιουνται
μεσα στη λασπη και γελαει.
Το αλογο του να παιζει, την αγελαδα του
να τρωει την καταπρασινη χλοη.
Βλεπει τις πορτοκαλιες να καθονται ακινητες
και να δειχνουν τα ζουμερα πορτοκαλια τους.
Οι μηλιες να κανουν το ιδιο και να ανταγωνιζονται
μεταξυ τους ποιανου τα φρουτα εχουν το πιο
ωραιο χρωμα, και ποιανου ειναι τα πιο ζουμερα
και λαχταριστα.
Ο μπαρμπα-Ιωσηφ ηταν δεμενος με τα δεντρα
που τους μιλαγε σαν να' ταν παιδια του.
Τους ειχε βγαλει και ονοματα.
Σημερα πηγε στην πολη για να αγορασει
μια αχλαδια.
Η πολη του αρεσε μα πιο πολυ του αρεσε
το χωριο του.
Εψαξε σε ολα τα μαγαζια να βρει το καλυτερο
φυτο.
Ειδε πολλα αλλα ηθελε να βρει το πιο ομορφο.
Τελικα βρηκε καποιο που του αρεσε
περισσοτερο απο τ' αλλα.
Μετα επεστρεψε στο χωριο και κατευθειαν
στο κτημα να φυτεψει το δεντρο.
Το φροντιζε και το αγαπουσε πιο πολυ
απο τ'αλλα.
Οχι οτι τ' αλλα δεν τ' αγαπουσε αλλα αυτο
ηταν η αδυναμια του.
Ενα πανεμορφο πρωι ντυθηκε και πηγε
στα κτηματα του.
Γυριζοντας το βλεμμα του στο κηπο καμαρωσε
πρωτα την αχλαδια που ειχε μεγαλωσει
και ειχε γινει ενα πανεμορφο δεντρο
γεματο καταπρασινα αχλαδια.
Ενοιωσε πολυ περηφανος και χαμογελασε
ικανοποιημενος.......







1 σχόλιο:

✿ܓ είπε...

Γειά σου Νικόλα μου!
Χρόνια πολλα για την γιορτή σου!
Συγχαρητήρια για το διήγημά σου!!
Βλέπω να επαληθεύεται ο όρος της Πνευματικής Μητέρας και να έχεις αποκομίσει πολλα απο την νονά σου !!!
Σου εύχομαι καλέ μου να είσαι στην ζωή σου πάντα τόσο δημιουργικός !!
Όλγα