Η αγαπη του δρακου

Ηταν καποτε ενας δρακος.
Ποτε δεν ειχε τη συντροφια καποιου και περιπλανιοταν
σε βουνα και σε σπηλιες.
Αλλωστε τι αλλο να εκανε απο το να πετα απο το ενα
βουνο στο αλλο, ποτε να συλλογιζεται για την υπαρξη του
και ποτε να σκιζει τα βραχια με τα νυχια του και να φυσα φλογες;
Μια μερα λοιπον μια νεραιδα ηρθε και καθησε στη μυτη του....
Ο δρακος ξαφνιαστηκε...
Την κοιταξε στα ματια και την ρωτησε:

- Δεν φοβασαι μηπως σε φαω;

- Οχι...ειμαι πολυ μικρουλα και δεν θα χορτασεις.

- Δεν φοβασαι μηπως σε φυλακισω για παντα;

- Οχι ...οποτε θελω εξαφανιζομαι.

- Δεν φοβασαι μηπως σε αγαπησω;

Η νεραιδα σαστισε, δεν περιμενε αυτη την ερωτηση...
ομως του απαντησε:

- Οχι...ολοι θελουν καποτε ν'αγαπησουν και ν'αγαπηθουν.

Ο δρακος ενιωσε εντονη την επιθυμια να την αγκαλιασει...
ομως τα νυχια του καρφωσαν την μικρη νεραιδα...

Θελησε να την φιλησει...η καυτη ανασα του εκαψε τα φτερα της.

Ο δρακος δακρυσε...ομως τα δακρυα του την επνιγαν.

Η μικρη νεραιδα καθως πεθαινε στην αγκαλια του...
...του ψιθυρισε απλα το μυστικο...

Δεν φτανει να θελεις ν' αγαπησεις
πρεπει και να μπορεις!