Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

Αν μ' αγαπας...




Αν μ' αγαπάς

θα κλέψω χρώμα της φωτιάς και λευκό πανί
οι δυο μαζί να ζωγραφίσουμε ξανά τη ζωή
Αν μ' αγαπάς
δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς.
Θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας
Μα αν όλα αυτά
που μοιάζουν όνειρα τρελά γίνουν μια κραυγή
αν όλα αυτά κι ό,τι κι αν έχω φανταστεί δε θα 'ρθει
θα 'ναι χαμός θα σκοτεινιάσει όλο το φως θα σβηστεί
ίσως γιατί για μένα ο κόσμος είσ' εσύ μόνο εσύ
Αν μ' αγαπάς
δε θα 'χει σύνορα για μας ούτε μοναξιά
με το βοριά και με τ' αστέρια της νυχτιάς συντροφιά
Αν μ' αγαπάς
με λόγια μόνο της καρδιάς θα μιλάς
θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας
Αν μ' αγαπάς
δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς
θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας
Αν μ' αγαπάς
θα κλέψω χρώμα της φωτιάς μόνο αν μ' αγαπάς
Αν μ' αγαπάς
δεν θα 'χει σύνορα για μας μόνο αν μ' αγαπάς

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Θα σε προσεχω...




Έλα κοντά μην κάνεις πίσω

το χέρι κράτα μου στα σκοτεινα

Έλα κοντά να σου μιλήσω
γι'αυτά που μέσα δεν χωράνε πια

Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά,έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις .....


Θα σε προσεχω....

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Για σενα


Επεσε βαρια η νυχτα
αποψε μεσ' τη καμαρα μου

το φεγγαρι κοπηκε στα δυο
κι εχει σκοταδι η καρδια μου
Αποψε θελω να σκεφτω
και να μιλησω με τ'αστερια
για να τους πω πως σ'αγαπω
κι ας μη μ'αγκαλιασαν τα δυο σου χερια
Θα μιλησω ακομα στα πουλια
και θα τους πω για κεινα σου τα ματια
που οταν τα χανω χανομαι
και γινομαι χιλια κομματια

Με τα πουλια στο κηπο μου θα κατεβω
θα κανει δρομο η νυχτια
λουλουδια για να κοψω
να στα καρφωσω στα μαλλια..
Κοβω τα πιο ομορφα λουλουδια
και προχωρω μεσ'τη νυχτια
μα δεν σε βλεπω κι ειναι γυρω
τοση μεγαλη ερημια...
Μενω στο δρομο εδω μοναχη
τα πουλια εχουν πια χαθει
ποιος θα το πιστευε αν εβλεπε
ενα βραδυ
εμενα νε και το φεγγαρι
να κλαιμε και οι δυο μαζι;

Το διηγημα του Νικολα



Ο Νικολας ειναι 11 χρονων.
Γεννηθηκε και ζει στο Κιατο
Πριν απο μερικους μηνες
εγραψε το πρωτο του διηγημα!
Μου ζητησε σαν δωρο
γενεθλιων
να το βαλω
εδω στο blog μου.
Και γω σαν καλη νονα
χατηρια δεν χαλαω!!
Με συγκινηση,υπερηφανια
και χαρα
σας το
παρουσιαζω.....






ΔΥΟ ΑΧΩΡΙΣΤΟΙ ΦΙΛΟΙ

Ολη τη νυχτα φυσουσε ενας δαιμονισμενος αερας.
Αναποδογυριζε κουβαδες, με ενα σφυριγμα
που εφτανε στ'αυτια σου και σε ξεκουφανε.
Οι νυχτεριδες να ουρλιαζουν πεινασμενες
στις σπηλιες, οι αυλοπορτες να ανοιγοκλεινουν
γρυλλιζοντας.
Υπηρχε και ενας ανθρωπος μοναχικος,
ο μπαρμπα-Ιωσηφ που ειχε λιγα και καλα.
Οι κουκουβαγιες με ενα φοβιστικο υφος
κοιταζαν και ζηλευαν αυτον τον ανθρωπο.
Ο ηλιος ανετειλε και εδωσε στη φυση αυτο
το μαγικο χρωμα που ειναι σκετο ονειρο.
Απο το ανοιχτο παραθυρο του δωματιου
εμπαινε η ευωδιαστη μυρωδια των λουλουδιων.
Του μπαρμπα-Ιωσηφ του αρεσε αυτη η ευωδια
των λουλουδιων, τον ξεσηκωνε...
Ξυπνουσε και ευχαριστουσε τον Θεο
με ευγνωμοσυνη που ηρθε αλλη μια εργατικη
μερα.
Ανοιγε τις κουρτινεςγια να μπει το κατακιτρινο
φως του ηλιου.
Ντυθηκε με τα καθημερινα του ρουχα
της δουλειας και πηγε στο μπανιο,με μια λαμψη
στο προσωπο να δειχνει οτι κατι καινουριο
θα κανει σημερα...
Τα ματια του ειναι γαλανα , σαν την θαλασσα,
τα μαλλια του ειναι ασπρα σαν ελαχιστο χιονι
να εχει κολλησει στο κεφαλι του.
Ειναι γεροδεμενος, ψηλος και λεπτος
σαν κιπαρισσι.
Με ελαφρια βηματα πηγαινει προς την εξοδο.
Παιρνει το καπελο του και παει για δουλεια
στα αγροκτηματα του και στον τεραστιο
κηπο του με τα διαφορα φυτα.
Οπως καταλαβατε ο μπαρμπα-Ιωσηφ ειναι
ενας γεωργος που δεν ειναι ουτε πολυ φτωχος ,
ουτε πολυ πλουσιος.
Καθως περπατα στα αγροκτηματα του
βλεπει τα γουρουνια του να κυλιουνται
μεσα στη λασπη και γελαει.
Το αλογο του να παιζει, την αγελαδα του
να τρωει την καταπρασινη χλοη.
Βλεπει τις πορτοκαλιες να καθονται ακινητες
και να δειχνουν τα ζουμερα πορτοκαλια τους.
Οι μηλιες να κανουν το ιδιο και να ανταγωνιζονται
μεταξυ τους ποιανου τα φρουτα εχουν το πιο
ωραιο χρωμα, και ποιανου ειναι τα πιο ζουμερα
και λαχταριστα.
Ο μπαρμπα-Ιωσηφ ηταν δεμενος με τα δεντρα
που τους μιλαγε σαν να' ταν παιδια του.
Τους ειχε βγαλει και ονοματα.
Σημερα πηγε στην πολη για να αγορασει
μια αχλαδια.
Η πολη του αρεσε μα πιο πολυ του αρεσε
το χωριο του.
Εψαξε σε ολα τα μαγαζια να βρει το καλυτερο
φυτο.
Ειδε πολλα αλλα ηθελε να βρει το πιο ομορφο.
Τελικα βρηκε καποιο που του αρεσε
περισσοτερο απο τ' αλλα.
Μετα επεστρεψε στο χωριο και κατευθειαν
στο κτημα να φυτεψει το δεντρο.
Το φροντιζε και το αγαπουσε πιο πολυ
απο τ'αλλα.
Οχι οτι τ' αλλα δεν τ' αγαπουσε αλλα αυτο
ηταν η αδυναμια του.
Ενα πανεμορφο πρωι ντυθηκε και πηγε
στα κτηματα του.
Γυριζοντας το βλεμμα του στο κηπο καμαρωσε
πρωτα την αχλαδια που ειχε μεγαλωσει
και ειχε γινει ενα πανεμορφο δεντρο
γεματο καταπρασινα αχλαδια.
Ενοιωσε πολυ περηφανος και χαμογελασε
ικανοποιημενος.......







Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Για την φιλη μου Ολγα


Δεν λεω πως δεν εχεις δικιο
να πικραινεσαι,

να μπλοκαρεις ,
να φρικαρεις....

Υπαρχουν ανθρωποι που καταπατουν
την ζωη μας,
τα ονειρα μας,
ακομα και τις αναμνησεις μας...

Υπαρχουν ανθρωποι που κλεβουν τη χαρα μας
και ζητανε μεριδιο απ' την ψυχη μας...
Ομως κρατησου μην αφεθεις.
Υπερασπισε οτι ομορφο υπαρχει μεσα σου
και γω που σε ξερω υπαρχουν
πολλες ζηλευτες ομορφιες.

Μην λερωνεις το βλεμμα σου.
Μην λερωνεις την ψυχη σου.
Μην αφηνεις μια εικονα να σε πληγωνει.
Eνα τιποτα στο τιποτα της ζωης σου ειναι.
Δεν εχει σημασια το χερι που γυαλιζει
απο κατι "χρυσο"χωρις ουσια
αλλα το χερι που θα σε ανεβασει στ' αστερια,
το χερι που θα σε κανει να δακρυσεις απο χαρα.
Αν καποιοι σου στερουν το χαμογελο
καποιοι
αλλοι περιμενουν απο σενα
να τους το προσφερεις.

Εφαγες ενα χαστουκι...
και πονεσες πολυ....
και ειναι το μαγουλο σου κοκκινο..
Ε..........και;
Δεν βουλιαξε και το Συμπαν!!!
Η ζωη συνεχιζει να ειναι μαγευτικη.
Και σε ψαχνει.

Σου χτυπα την πορτα.
Μην αρνησε πεισματικα να την δεις!
Ανοιξε της,
δωσ' της δυο φιλια,

σκασ' της κι ενα χαμογελο
και πες της πως την περιμενεις.
Ξερω νοιωθεις οργη, αμηχανια,
φοβο, αγανακτηση...

Καιρος να ληξει αυτο.....Δεν νομιζεις;
Μην διαπραγματευεσαι την αξιοπρεπεια σου
Αγαπησε πιο πολυ τον εαυτο σου..

Του αξιζει!!!!

Σκεψου ποσα πραγματα σημαντικα εχεις να κανεις.
Δεν χρειαζεται να κανεις ανασκαφες.
Μεσα στα λαμπερα σου ματια
κρυβεται
ολη η ομορφια του κοσμου.
Ντυσου , στολισου και παμε να πουμε,

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΖΩΗ!!!!!!

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Νικολα μου Χρονια Πολλα!!!!!!!!!!


Μωρο μου να τα εκατοστησεις!!!
Η ζωη να σε κουραζει φορτωνοντας σε
καθημερινα με χαρες,
και να σε στεναχωρει μονο γιατι
δεν θα σε αφηνει να γνωριζεις λυπες...
Να βαζεις στοχους στο μυαλο σου
και να σου δειχνει το δρομο
να τους ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΣ!!!!


*Καθε μερα μου δινεις λογους
για να νοιωθω περηφανη...
Σ'ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ.....
και το ξερεις...................

Ευχες φιλης......


*Γλυκεια μου Μαντω
σ'ευχαριστω απο καρδιας....

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

Φως μου...



Ολα για σενα φως μου στις γειτονιες του κοσμου
απ'τα παραπονα σου να μην σε νοιαζει
δως μου........

Η αγαπη του δρακου


Ηταν καποτε ενας δρακος.
Ποτε δεν ειχε τη συντροφια καποιου και περιπλανιοταν
σε βουνα και σε σπηλιες.
Αλλωστε τι αλλο να εκανε απο το να πετα απο το ενα
βουνο στο αλλο, ποτε να συλλογιζεται για την υπαρξη του
και ποτε να σκιζει τα βραχια με τα νυχια του και να φυσα φλογες;
Μια μερα λοιπον μια νεραιδα ηρθε και καθησε στη μυτη του....
Ο δρακος ξαφνιαστηκε...
Την κοιταξε στα ματια και την ρωτησε:

- Δεν φοβασαι μηπως σε φαω;

- Οχι...ειμαι πολυ μικρουλα και δεν θα χορτασεις.

- Δεν φοβασαι μηπως σε φυλακισω για παντα;

- Οχι ...οποτε θελω εξαφανιζομαι.

- Δεν φοβασαι μηπως σε αγαπησω;

Η νεραιδα σαστισε, δεν περιμενε αυτη την ερωτηση...
ομως του απαντησε:

- Οχι...ολοι θελουν καποτε ν'αγαπησουν και ν'αγαπηθουν.

Ο δρακος ενιωσε εντονη την επιθυμια να την αγκαλιασει...
ομως τα νυχια του καρφωσαν την μικρη νεραιδα...

Θελησε να την φιλησει...η καυτη ανασα του εκαψε τα φτερα της.

Ο δρακος δακρυσε...ομως τα δακρυα του την επνιγαν.

Η μικρη νεραιδα καθως πεθαινε στην αγκαλια του...
...του ψιθυρισε απλα το μυστικο...

Δεν φτανει να θελεις ν' αγαπησεις
πρεπει και να μπορεις!

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

Σ' εχω αναγκη ....


Λατρευω την φθινοπωρινη βροχη...
Με το προσωπο κολλημενο στο παραθυρο
στεκομαι με τις ωρες να κοιταζω τις σταλες
που χτυπουν πανω στα κιτρινισμενα φυλλα
των δεντρων.
Στο αποτυπωμα που αφηνει η ανασα μου
πανω στο τζαμι ζωγραφιζω με το δακτυλο
αστερακια χαμενη στις σκεψεις μου....
Σκεφτομαι οτι δεν θελω να σκεφτομαι...
Θελω η βροχη να παρασυρει ολες τις σκεψεις
που ζαλιζουν το μυαλο μου και γεμιζουν θλιψη
και δακρυα τα ματια μου.
Κι εκει που ελεγα να τις αφησω να κυλισουν...
Ενα απροσμενο τηλεφωνημα ερχεται να κανει
την ανατροπη σ' ολα αυτα που αποφασισα ,
που προγραμματησα, αλλα κατα βαθος
ποτε δεν τα πιστεψα.
Ενα τηλεφωνημα χωρις πολλα λογια.
Μια φωνη σιγανη, δυστακτικη που ειχε
πιο πολυ αναγκη να ακουσει παρα να μιλησει...

" Σ' εχω αναγκη ψυχουλα μου..."

Με κανει να νοιωθω απεραντη χαρα.
Μια απλη φραση που με κανει να πεταω ψηλα.
Τι σημασια εχει που δεν μου ειπε ..."σ' αγαπω" ;
Αυτες οι λεξεις ακουγονται ακομα πιο ομορφα
κι απ' αυτο...
Αυτες οι λεξεις μιλανε στην ψυχη μου
που τον γνωριζει καλυτερα απ' οτι εγω...
Αφηνω ελευθερο τον εαυτο μου κι αν κατι
πρεπει να γινει θα γινει...
Δινω χρονο στις σκεψεις .
Δινω χρονο στο ονειρο.
Δινω χρονο στην αγαπη.
Δινω χρονο στον χρονο.
Οπως και να' ναι ολα θα πανε ολο και καλυτερα

-Εισαι η χαρα μου βρεεεεεεεεεεεεεεε.....μου φωναζεις
-Μου λειπεις ............ σου ψιθυριζω

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

Ετσι απλα....

Χαρα μου....


Φυτεψα λουλουδια
στις ρωγμες της καρδιας μου
γιασεμια, νυχτολουλουδα , βασιλικα...
Α!! και μια μανωλια......
και υστερα καθησα και απολαυσα
τις μοσχοβολιες τους
κι ενοιωσα μια χαρα ανυποτη.......
οταν σε ειδα απ' το μονοπατι
να' ρχεσαι και να μου χτυπας την πορτα!
Ετρεξα να βρω κατι ομορφο
να σου ταιριαζει για το καλωσορισμα...
Ειδα ενα τριανταφυλλο
το εκοψα και σκεφτηκα
οτι αξιζει να στο προσφερω.....

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

Ολα μου λειπουν...



Μου λειπουν οι ατελειωτες νυχτερινες διαδρομες...
Μου λειπουν τα υπεροχα πρωινα...
Μου λειπουν οι λιχουδιες της γιαγιας...
Μου λειπουν οι ατελειωτες κουβεντες...
Μου λειπουν οι βολτες στην ακροθαλασσια...

Μου λειπει το εκκλησακι του αι-Νικολα...
Μου λειπει το γελιο σου...
Μου λειπει η αγκαλια σου...
Μου λειπει τ' ονειρο σου...

Και μεσα απ' ολα αυτα μου λειπεις εσυ...
Μονο εσυ!!

Καλωσοριζω τον Οκτωβρη...


και ονειρευομαι...

Να' μαστε λεει μαζι......
Να'μαστε σε μια βαρκα και ν' αρμενιζαμε.
Να' ταν η θαλασσα γυαλι.Να' χε και φεγγαραδα
Κι εμεις να λεμε αστεια και να γελαμε.
Ν' αγκαλιαζομαστε και να τραγουδαμε.
Να μην ειχαμε βασανα και μαυρες σκεψεις.
Τιποτα να μην ειχαμε.
Να' μαστε ελευθεροι σαν τα παιδια.Και ν'αρμενιζαμε......
Και να' ταν απο πανω μας ενας Θεος, γλυκος σαν μελι,
να μας καμαρωνε.
Να' μαστε λεει!........


*Αλκυονη Παπαδακη