Τρίτη 5 Αυγούστου 2008

ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΡΙΣΚΟ ?



Εισαι για ενα ταξιδι, στ’ ανοιχτα ;

Εισαι για ενα ρισκο ;

Θελω να μου υποσχεθεις πως δεν θα παρεις μετεωρολογικο δελτιο.

Πως δεν θα’ χεις μαζι σου προμηθειες και αποσκευες.

Πως δε θα γεμισεις το πλεουμενο με σωσιβια.

Θα δεσουμε την αγκυρα μας στα φτερα των γλαρων.

Και θα ορισουμε τιμονιερη μας το πιο τρελο δελφινι.

Θα σου χαρισω ολο το γαλαζιο του πελαγου.

Ολο το χρυσαφι του ηλιου.

Ολο το ροζ του δειλινου.

Να’ χεις χρωματα πολλα να βαφεις τους ποθους και τις σκεψεις σου.

Θα γεμισω τ’ αμπαρι μας με ονειρα.

Να’ χεις πολλα. Να μην φοβασαι πως θα σου τελειωσουν.

Αν εχει λιακαδα, θ’ απλωνουμε τα διχτυα της ζωης μας

στην κουβερτα και θα μπαλωσουμε τις τρυπες που

μας ανοιξαν τα σκυλοψαρα.

Αν εχει βροχη, θα βγαλουμε την ψυχη μας στ’αλμπουρο

να ξεπλυθει.

Εισαι , επιτελους , για ενα ταξιδι στ’ ανοιχτα ;

ΓΙΑ ΕΝΑ ΡΙΣΚΟ;

*απο το «Ξεφυλλιζοντας τη σιωπη»

της Αλκυονης Παπαδακη

1 σχόλιο:

EO_star είπε...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΝΙΤΑ ΜΟΥ...
«Διορατική Πυθία, πάντοτε κρυμμένη
Βγες απ' τη σπηλιά σου επιτέλους
Και μίλησέ μας με τη φωνή του ποιητή
τη φωνή του τέταρτου προσώπου του ενικού του μέλλοντός μας
του ανεξιχνίαστου τη φωνή
τη φωνή των λαών που σμίγει
μ' ένα άγριο και τρυφερό γέλιο...
Και δως μας καινούργια όνειρα να ονειρευτούμε..
Και νέους μύθους δώσε μας για να μας ζήσουν.
Σ' ευχαριστω για την φιλία σου..
Για όσα μου θυμίζεις, σ' ευχαριστώ.
Για όσα σε ευχαρίστησα, σ' ευχαριστώ ξανά.
Για όσα πόνεσαν, δεν θυμάμαι.
Για όσα λάτρεψα, δεν αναπολώ.
Για όσα έζησα, αναπνέω.
Για όσα έγινα, χαμογελώ.
Για όσα θα 'ρθουν, δεν ξέρω.
Για όσα δεν ξέρω, δεν φοβάμαι.
Για όσα φοβάμαι, ελπίζω.
Για όσα ελπίζω, ανυπομονώ.
Για όσα ανυπομονώ, ονειρεύομαι.
Για όσα ονειρεύμαι, υπάρχω.
Για όσο υπάρχω, σ' ευχαριστώ!!!